افزایش هزینه های تولید در این یک سال اخیر به چند طریق جبران شد. راه اول تعطیلی بسیاری از واحد های تولیدی و یا کاهش تولید، راه دوم اصرار بر افزایش قیمت ها و راه سوم فدا شدن کیفیت برای جبران افزایش هزینه ها بود.مشاهده ی این چند رفتار ما را متوجه این امر می کند که افزایش هزینه های تولید به هیچ وجه رونق تولید در پی ندارد.
آنچه امروز در قالب افزایش قمیت و کاهش کیفیت و کم فروشی دیده می شود، تا قبل از هدفمند کردن یارانه ها در قالب نقدینگی دیده می شد. به این معنا که نقدینگی پوشش چیزی را داشت که امروز افزایش قیمت ها، کاهش تولید کمی و کیفی آن را می پوشاند. نقدینگی جزء لازم بسته ی حمایتی دولت است ولی اگر بسته حمایتی دولت تنها در دادن نقدینگی خلاصه شود، پول نمی تواند تولید قوی و پر اشتغال با بازدهی بالا را ایجاد کند و جواب اینکه چرا نقدینگی نمی توانست بخش های تولیدی ما را به جلو هل بدهد، این است که اگر حمایت تنها نقدینگی باشد، اثرات مثبت خود را از دست می دهد.دانلود در ادامه مطلب
نظر کاندیداهای جمهوریخواه آمریکا درباره ایران 
تهران اسنادی دارد که قاچاق هزاران سلاح به سوریه با کمک آمریکا را ثابت می‌کند
سرنوشت مبهم هزاران عربستانی در زندان
پاسخ دکتر علی مطهری به سخنان حجت الاسلام پناهیان
« یک در صدی ها » چگونه زندگی می کنند ؟ 
سخنرانی بسیار بسیار زیبای استاد پناهیان درباره حجاب تعریفی جدید
جزییات دیدار محرمانه اخوان المسلمین با مقامات صهیونیستی 